Happy new year

Happy New Year!!

Mn laatste blog eindigde op kerstavond, inmiddels is het 7 januari 2015. Een nieuw jaar.

Het was voor het eerst dat ik nieuwjaar vierde ergens anders dan Nederland en natuurlijk ook voor het eerst in Nepal!! In pokhara was op dit moment

het straatfestival. dat betekent overal kraampjes met eten, live muziek, geen auto’s en ontzettend veel toeristen… een beetje teveel want je moet je echt door de menigte heen wurmen om ergens te komen.

Voor nieuwjaar ging ik uit eten met de andere vrijwilligers, dus de 4 denen, skye (australisch meisje), Julie (israelisch meisje) en Mats (zweedse jongen) en daarna zijn we naar ons dakterras gegaan voor het 12 uur momentje.. dat is wel wat minder officieel als je geen echte klok hebt die aftelt zoals we in nederland

altijd op de tv zien. Wel had ik oliebollen geregeld (Nepalese donuts die echt precies als oliebollen smaken) met poedersuiker!! en Benjamin (deense jongen) is helemaal gek van Queen dus we hadden zelfs om 12 uur Bohemian Rhapsody… heerlijk haha. Het enige wat miste was het vuurwerk want dat was wel echt een beetje een domper.. echt vanuit 1 plek in de stad werd vuurwerk afgestoken (zou Oma tine heerlijk vinden :) ) Maar opzicht is het ook wel weer goed want vuurwerk is in een derde wereld land als dit wel echt ultieme geldverspilling..

Na nieuwjaar had ik nog maar 2 dagen bij het weeshuis. dat vond ik bestwel lastig aangezien ik het hier zo fijn had gehad en ik het heel goed kon vinden met alle andere vrijwilligers. Het plan was trouwens veranderd want we gingen niet meer naar Bardia (vanwege slecht weer) maar naar Bandipur. Was moeilijk om weg te gaan.. had echt niet gedacht dat ik zo gehecht zou raken aan een plek hier in Nepal dat het afscheid me bijna net zo zwaar viel als van thuis.

Eenmaal in de hobbelige bus naar Bandipur was ik opgelucht en kon ik, uitkijkend over het prachtige heuvelachtige landschap, terugdenken en even tot bezinning komen over de afgelopen weken.

Sanne en ik kwamen rond 6 uur aan in Bandipur: dan is het dus al best donker.. en het guesthouse dat we hadden uitgekozen was naar ons weten alleen te bereiken via een trap naar beneden en een modderweg omhoog… thats just fabulous als je met een koffer reist :P voelde me wel een echte diva met die koffer maar het is gelukt! Wel zit er nu heel veel modder in mn wieltjes en rijd hij niet meer zo soepel.. oh well.

Het Bandipur Guesthouse waar we verblijven is echt super gezellig en ze spelen goede muziek (Bob marley; zijn ze hier allemaal gek op, the Beatles etc.) Sanne en ik bestellen allebei een heerlijke pompoen soep en Veg. Pakoda (gefrituurde groenten koekjes) nomnomnom… heerlijk. Daarna is het tijd voor mijn eerste hete douche in ik weet niet hoeveel weken… echt zo heerlijk…. voel me ook echt heel erg schoon daarna.

De volgende dag is het nog regenachtig en vooral heel mistig, dus ik en Sanne besluiten om naar de Siddha Catu te gaan: de grootste grot van Nepal :) Eerst liepen we helemaal omhoog naar het topje van de berg, echt heel erg gaaf met al die mist want je ziet dus helemaal niets (niet sarcastisch) het was echt alsof je in de hemel liep, alleen maar witte wolken om je heen. Daarna dalen we af via glibberige trappen, denk dat ik wel 10 keer bijna (!) gevallen ben. tot we bij de grot komen, het was nog een echte, vrij ontoeristische grot zonder lampjes en railingen, gewoon je zaklamp gebruiken en af en toe een touw om omhoog te klimmen. Het was echt heel gaaf om als enige in zon donkere grot te zijn (wel met guide) en alle stalagtiten etc. te zien. Er was ook een gedeelte waar het echt super warm was.. de guide kon niet uitleggen waarom in het engels helaas. Wel kan ik me voorstellen dat de cavemen uit de prehistorie daar lekker gingen zitten als het buiten koud is.

De volgende dag waren Sanne en ik van plan om naar een tempel bovenop de berg te gaan voor de zonsopgang. Maar 1 minuut voor de wekker hoorde we keiharde donder en bliksem. Dan nog maar even verder slapen :)

Toen we wakker werden was het opgeklaard, we gingen dus een stukje wandelen naar Ramkot: een oud dorpje met rieten daken waar de tijd echt stil heeft gestaan. Het landschap is zo prachtig hier, hoe meer ik van Nepal zie hoe mooier ik het vind, rijstvelden zo ver als je kunt zien, met daarachter de witte himalaya toppen, kleine dorpjes en rivieren die erdoorheen gewoven zijn.

We liepen ook langs een heel klein open hutje, ik weet zeker dat als ik hier zou zijn met papa mama en tessa dat we daar zouden overnachten, zo prachtig was het uitzicht en het hutje stond onder een enorme boom.

Helaas was dit al de laatste dag in Bandipur omdat we die avond terug wilden zijn in Pokhara om Mickey te ontmoeten (NLse jongen uit kathmandu) en omdat Skye (australische vrijwilliger) haar afscheidsfeestje had en dus de volgende dag vertrok.

We sluiten de trip af met een heerlijke maaltijd met een prachtig uitzicht. Ik eet de lekkerste Dahl Baat die ik in tijden gehad heb. (Rijst met linzen, verschillende soorten groenten, chutney, pappadum, salade) Daarna heb je echt de hele dag geen honger meer :)

Ik had wel wat langer in Bandipur willen blijven, het was gewoon zon fijne, mooie plek en voelde niet toeristisch zoals Pokhara. Heb het nu ook wel een beetje gehad met Pokhara, het is zo toeristisch en je word constant gevraagd of je een taxi wil, een schoenpoets beurt, fruit etc. Neem het de mensen zelf helemaal niet kwalijk, maar het is wel fijn om ergens te zijn waar je niet zo vaak alleen maar als ’toerist met geld’ word benaderd.

Terug in Pokhara voelde het wel een beetje gek om in een hotel te slapen en niet in het appartement wat we deelden met de vrijwilligers en wat een beetje mijn thuis is geworden in Pokhara.De ‘routine’ van het werken in het weeshuis viel weg en nu moest ik weer alles zelf uit gaan zoeken en zelf bedenken wat ik met mijn tijd wil doen.. Maar dat is eigenlijk het hele leven; je moet zelf bedenken wat je met leven wilt doen, niemand anders is daar verantwoordelijk voor, je moet het echt voor jezelf leuk maken. Als ik zon moment heb dat ik niet meer weet wat ik moet doen, dan heb ik altijd de neiging om te vluchten in de veiligheid en routine van bijvoorbeeld dat vrijwilligerswerk of dan verlang ik ernaar om thuis te zijn, omdat het gewoon een stuk makkelijker is om gewoon thuis te zijn, waar het leven ‘zn gangetje’ gaat en je niet elke dag hoeft na te denken wat je die dag of de komende twee maanden gaat doen. Het is voor mij een stuk makkelijker, maar ook saaier, en het geeft veel voldoening om iets zelf te regelen en een hele goeie tijd te hebben omdat je daar zelf voor gezorgd hebt.

toen ik langsging bij het vrijwilligerswerk om even gedag te zeggen was er een nieuw Duits meisje, Scarlett. zij wil ook nog veel dingen doen die ik ook wil doen hier in Nepal en we kunnen dus samen gaan reizen :) Alles komt uiteindelijk toch weer goed, in het ergste geval ben je even alleen; dat kan ook heel goed voor je zijn. Als ik terugdenk aan mijn tijd hier was de meest leerzame en intense tijd wel toen ik alleen was.

Er is ook een change of plans over de trek: de twee nederlandse jongens, Mickey en Milan, willen alleen het eerste gedeelte doen van de trek omdat ze niet zoveel tijd hebben, daarna ga ik verder met Mats (zweedse jongen die ik ken via vrijwilligerswerk) naar Muktinath. De trek kan bestwel lang duren, zon 10-12 dagen, we zijn ook van plan om onze tijd te nemen en af en toe ergens een dagje rond te hangen als er bijvoorbeeld hot springs zijn (want die zijn er!!) of als het dorpje heel mooi is. In die tijd heb ik niet zoveel internet dus jullie zullen wat minder van me horen, maar ik schrijf wel veel op en schrijf daarna natuurlijk nog een blog, is voor mij ook heel fijn om even terug te kijken op wat er eigenlijk allemaal gebeurt is en om het van me af te schrijven.

Morgen begint de trek, ik heb er echt heel veel zin in, in de bergen zijn is zeker mijn favoriete ding om hier te doen :) Nu dus zonder guide, wat het een stuk flexibeler maakt, wel moet ik al mijn eigen spullen dragen, maar ik ga niet meer meenemen dan in mn rugzakje van 22 liter past.. ook een challenge haha!

Wees niet ongerust: zonder guide kan prima, je komt bijna elk uur wel langs een dorpje en er lopen meer mensen dezelfde trek. ook loop je van dorpje naar dorpje en staan er bordjes naar een bepaald dorpje toe.

Ik hoop dat jullie het in Nederland niet al te koud krijgen :) xxxxxx