Nayapul to Muktinath: van 1000 naar 3800 M
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
02 Februari 2015 | Nepal, Pokhara
Lieve mensen thuis. Het is al een tijdje terug dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Er is alweer zoveel gebeurd dat ik het moeilijk vind om dat alles nu op papier te zetten.. waar begin ik in hemels naam? Mijn laatste blog eindige vlak voordat de trek begon vanaf Nayapul. *dit kan wel eens een heel lange blog worden.. jullie zijn gewaarschuwd haha*
In Pokhara nemen we afscheid van Sanne, haar had ik ontmoet in de eerste dagen en ik was met haar naar bandipur geweest. Het is toch atlijd gek om iemand los te laten die je op reis hebt onmoet, in korte tijd leer je elkaar goed kennen.. ze woont wel in Nederland dus dat maakt het wel wat minder zwaar.
Eenmaal in de taxi groeit het enthousiasme en ik heb al helemaal zin om uit te stappen en weer de bergen in te gaan J
Maar dan stap je uit met je rugzakje.. en blijkt het toch allemaal wel wat zwaarder dan je dacht haha. Heb echt het minimum ingepakt maar toch is mn rugzakje vrij zwaar, de tocht van nayapul naar ghandruk is alleen maar omhoog en het was ook bestwel warm.. op dit moment dacht ik shit.. hoe ga ik dit +10 dagen vol houden met dit gewicht op mn rug, maar gelukkig voelde mn rugzak met de dag lichter.
Het eerste deel van de trek, van Nayapul naar Ghorepani, had ik al eens gedaan in mijn eerste week in Nepal. In die tijd had ik het bestwel moeilijk omdat ik net weg was van thuis en ook nog eens alleen was(wel met gids), in de eerste twee dagen wenste ik alleen maar dat ik dit nog eens over kon doen met familie en/of vrienden. Achteraf gezien ben ik blij dat ik het alleen heb gedaan, omdat ik me realiseerde dat ik er ook alleen van kan genieten en dat ik niet perse iemand nodig heb om me gelukkig te voelen. Maar het voelde nu ook wel heel goed om met vrienden te zijn en te horen hoe enthousiast ze over alles zijn, net als ik! We werden direct getrakteerd op aapjes die de rotswand opklimden alsof het niets was.. De groep was ook echt heel gezellig en we hadden de eerste dag gelijk al veel lol met elkaar. (Milan uit rotterdam, Mickey uit Brabant en Mats uit zweden)
Omdat ik deze trek al een keer had gedaan was ik nu voor hen de ‘sherpa‘, ik wist de weg en wist waar het beste guesthouse te vinden was haha. Het Buddha hotel in Ghandruk is echt een van mn favoriete plekjes, het heeft het beste uitzicht, s’avonds een kampvuur en als klapper op de vuurpijl: Puppy’s!!! Maar liefst drie puppy’s om mee te knuffelen. Mats en ik gaan s‘avonds lekker bij het vuur zitten met allebei een puppy op schoot, onder de sterren en met gezelschap van een hele lieve nepalese guide (Tulu). We praten over religie hier in nepal, en hij vind dat het niet uitmaakt wat je gelooft zolang je maar een goed persoon bent.. geloof bepaalt niet of je een goed persoon bent of niet maar je gedrag. Zijn levensmotto is: Be good, do good, feel good! zo simpel maar zo waar.
Na een prachtige zonsopgang over Ghandruk, het klooster en de Annapurna range loop ik even naar een lager gelegen veldje om even in stilte van alles te genieten. Ik kan helemaal naar de rivier beneden kijken aan de ene kant en aan de andere kant helemaal omhoog naar de Macchapucchre (fishtail berg). Daarna geniet ik van de zon met twee puppy’s op schoot, een kopje milk tea en een banana pancake.. life is good.
Daarna lopen we naar Jhinu, waar de hotsprings zijn, langs een prachtige weg met gele bloemetjes op de rijstvelden. De zon schijnt en we stoppen om even in het gras te zitten en te genieten.
Nadat we een guesthouse hadden gevonden in Jhinu lopen we naar beneden, naar de hotsprings. Het voelt heerlijk om eerst de ijskoude rivier in te springen en dan de tinteling te voelen van de hotsprings. Het schijnt dat na zwemmen in een hotspring alle pijn uit het lichaam verdwijnt wat heel fijn als je veel loopt. S’nachts na het avondeten zijn we allemaal bestwel kapot maar Milan, die fotograaf is, wil nog heel graag foto’s maken van de sterren. Na 10 minuten komt hij ons halen en laat ons foto’s zien van de sterrenhemel, holy shit!! Nog nooit had ik zoveel sterren gezien. Dus we rennen allemaal naar buiten en staren omhoog, het is echt ongelovelijk, ook al is het koud en vriezen je tenen eraf, het is het helemaal waard om daar te staan en gewoon omhoog te staren naar de sterren.
De volgende dag lopen we naar tadapani, ik kijk er naar uit want ik weet dat het uitzicht daar echt fantastisch is. Het is bestwel een lange tocht, eerst moeten we helemaal omhoog klimmen, dan helemaal naar beneden naar de rivier, waar we lunchen voor we 900 meter moeten klimmen.
Tijdens de lunch komen er twee kindjes naar ons toe, ze zijn nieuwsgierig en willen gewoon naar ons kijken haha, ik leer het jongetje hoe mijn camera werkt en hij maakt vervolgens allemaal foto’s van zijn zusje en van ons. We eten onze dahl baat, powerfood, en beginnen dan de tocht, 900 meter omhoog.
Mijn techniek is om heel langzaam te gaan en te zorgen dat ik niet buiten adem raak, dan gaat het wel prima. Natuurlijk kijk je ook constant om je heen en raak je afgeleid door hoe prachtig alles is.
Op een gegeven moment is er sneeuw!! Jeeeeej. De boys zijn helemaal blij, vooral mickey. Het is ook echt prachtig. We lopen door een bos waar ylang ylang bloemetjes bloeiden en het rook er heerlijk naar, echt magisch met de sneeuw erbij. Op dit moment was ik wel heel blij dat ik een stok had gevonden .glibberig was het wel namelijk.
In tadapani stelt het uitzicht opnieuw niet teleur, de Bergen kleuren prachtig roze en s’avonds genieten we weer van de sterren en de prachtige foto’s die Milan kon maken van de Bergen + de sterren. Ook de zonsopgang is prachtig. We vertrekken vroeg want ik weet dat de tocht bestwel lang word en vol sneeuw en ijs, het is echt niet te tellen hoe vaak ik bijna uitgegleden ben.. en iedereen trouwens haha. Maar we lopen door winterwonderland dus het is het allemaal waard. De overwinning is groot als we eenmaal boven zijn en genieten van dahl baat in de zon J dan lopen we door naar ghorepani, een van mijn favoriete stukken om te wandelen omdat we op de bergkam lopen door een prachtig bos, en als je eenmaal uit dat bos komt realiseer je je hoe hoog je zit en wat er allemaal om je heen is. Eindeloze blauwe heuvels, in steeds lichtere tinten, en aan de linkerkant de daulagiri en Annapurna range.
In ghorepani verblijven we in een van mn favoriete guesthouses, er is een grote kachel in het midden van de kamer met bankjes eromheen, we genieten van een kopje hete milk tea en warmen onze voetjes aan de kachel. S’avonds moeten we toch weer naar buiten want de zonsondergang wil je gewoon niet missen J elke keer weer genieten want elke keer anders. Verstandig zou het zijn om het niet te laat te maken aangezien we de volgende ochtend de poon hill op willen voor zonsopgang, maar omdat het de laatste avond was met zn 4en, dus mickey, Milan, mats en ik besluiten we om een kopje hot chocolate rum te drinken en buiten naar de sterren te staren.
De volgende ochtend om 5 uur was het dus bestwel pittig om weer die 300 m te klimmen de poon hill op, dit keer ook met sneeuw. Het uitzicht was weer prachtig.. die zee van wolken waar dan een rode gloed overheen komt.. verveel jullie nu waarschijnlijk wel met al mn verhalen over prachtige zonsop-en ondergangen, er zijn er gewoon zoveel!!
Dan moeten we afscheid nemen van mickey en Milan.. de tijd is echt zo snel gegaan met deze mensen. We hadden zoveel lol samen, het is jammer dat het al over is maar gelukkig gaan ik en Mats nog door. We lopen naar beneden, letterlijk het ‘uitzicht’ in waar we vanaf het hotel naar gestaard hadden. Alsof we een schilderij in liepen.
Hoe lager we komen, des te paradijselijker het word, ik had echt het idee dat we in ‘the shire’ waren. Prachtige groene velden, overal schattige huisjes en weggetjes, ‘suntala’s’ zover het oog reikt.
Mats en ik willen heel graag de temple zien en we vinden een zeer ontoeristisch weggetje naar boven en komen uiteindelijk uit aan de achterkant van de temple waar mensen aan het bouwen waren.. awkward haha. De mensen keken ons echt aan van; waar komen jullie nou weer vandaan? Dit soort situaties kwamen iets te vaak voor tijdens de trek, als we dachten dat we weer een ‘’shortcut’’ hadden gevonden.
Als we om de hoek van de berg gaan verandert het landschap meteen drastisch, zo gek. Het was ineens een stuk kaler en rotsachtiger, nog steeds prachtig, maar een stuk ruiger. Hier begint de tocht langs de rivier; Kali gandaki. We lopen naar Tatopani, tatopani betekent letterlijk: heet water, dus je raad het al, daar zijn hotsprings!! Deze waren nog beter dan de vorige. We kwamen aan bij het guesthouse toen het al donker werd en werden verrast want we kregen een soort lodge buiten in de tuin en de hotsprings waren echt 2 minuten lopen. We bestellen eten en gaan meteen de hotsprings in, naast de rivier en onder de sterren… geloven jullie al dat Nepal een paradijsje op aarde is haha? (qua natuur).
De volgende dag lopen we door een compleet nieuw landschap dan we gewend zijn, veel ruiger, omgeven door Bergen aan alle kanten, kaler en met altijd de rivier naast ons. Eindbestemming is Ghasa. we nemen een side-trip naar Banskot, een klein dorpje waar echt nooit iemand langs komt en waar je wel een prachtig uitzicht hebt, dus hebben we even een suntala(mandarijn) break. Alle dorpelingen zitten buiten in de zon en het lijkt alsof ze allemaal niets te doen hebben.. ze zitten gewoon allemaal samen en genieten van de zon. ze wijzen ons allemaal heel vriendelijk de weg. We lopen opnieuw langs de bergrand. Ik zie een schaduw over de bomen gaan en als ik nog eens kijk zie ik een gier!! Echt een enorm beest. Hij gaat even voor ons zitten en we kunnen een foto nemen.
Als we verder lopen komen we langs een bord met ‘’deepest gorge of world’’, dat willen we wel zien natuurlijk, viel uiteindelijk een beetje tegen en vraag me af of het wel echt de deepest gorge is.. betwijfel het een beetje haha, maarja wie komt het checken? Ke garne? (wat doe je eraan) was vooral grappig haha.
In Ghasa vinden we opnieuw een gezellig guesthouse waar ze zelfs heet water hebben J genieten. S’avonds kijken we opnieuw naar de overweldigende sterrenhemel.
De volgende dag lopen we naar Larjung. Wat opvalt is dat we echt geen enkele tourist tegenkomen, we zien alleen maar locals, die overigens super vriendelijk zijn. Het is elke keer weer genieten als je iemand tegenkomt en diegene zegt super enthousiast: Namasteeeeeeeeeeee. Waarop je dat natuurlijk ook terugzegt, net zo enthousiast haha. We komen steeds hoger en op een gegeven moment zijn we echt omgeven door alleen maar besneeuwde toppen, gewoon een 360 graden panorama van de hoogste toppen van de wereld. Mindblowing was het.. soms is het lastig om alles wat je ziet echt door te laten dringen omdat alles gewoon zo mooi is.. had echt het gevoel dat ik na de trek een weekje even helemaal niets moest zien omdat mn geheugenkaartje vol was haha.
We komen aan in larjung ook een heel mooi dorpje, wel heel anders dan we gewend waren omdat het echt omgeven is door.. leegte. De rivier is opgedroogd dus het is letterlijk alleen stenen, leegte en Bergen. Een paar verdwaalde bomen, heel gaaf.
Van Larjung lopen we de volgende dag naar Marpha. We lopen over de droge rivierbedding door de leegte tot er weer een dorpje opdoemt. Daar eten we wat en komt er een overduidelijk zeer dronken nepalees even een praatje met ons maken,ook wil hij heel graag met ons op de foto haha. Hilarisch was het, maar ook een beetje triest want hij was waarschijnlijk alcoholist.. in deze omgeving is er echt heel weinig te doen dus snap het wel dat je je gaat vervelen en gaat drinken (als je er al je hele leven woont).. voor ons is het prachtig en overweldigend maar om er echt te wonen.. lijkt me toch lastig.
Marpha is een prachtig dorpje en bovendien: ‘’Delightful apple capital of Nepal’’. Dus alles is appel!! Apple pancakes, apple brandy, apple cider… en de appel is niet zoals de standard nederlandse appel, nee nee ze zijn veel aromatischer en lekkerder (echt waar).
We vinden een superknus guesthousje waar maar 3 kamers zijn maar waar wij (zoals elke dag) de enige gasten zijn. We krijgen dus extra aandacht, een warm kacheltje voor onze voetjes en huisgemaakte apple cider J s’avonds klimmen we op het dak en bewonderen opnieuw de sterrenhemel. s’ochtends worden we uitgenodigd om in de keuken te ontbijten terwijl onze Nepalese mama ontbijt voor ons maakt; apple porridge. (ja ja ik heb geleerd om porridge te eten en ik vind het heerlijk nu ;-) )
In marpha staat ook een prachtig boeddhistisch klooster. We draaien de wielen voor goed geluk en gaan verder op de reis naar Kagbeni.
Hier komt even een openbaring: vanaf het begin van de reis hadden we een beetje geldproblemen aangezien Mats maar 5000 roepies mee had waar ik 250 000 roepies mee had, haha. Met behulp van mickey en Milan konden we het makkelijk redden tot Jomsom, waar een pinautomaat zou zijn. Maar.. we zijn immers in Nepal, deed het pin automaat het niet en waren de banken dicht op de dag dat we in Jomsom aankwamen.. shit shit paniek paniek haha. Nee niet echt. We besluiten om naar Kagbeni te gaan (de laatste stop voor Muktinath) en daar uit te vogelen wat we gaan doen.
We komen in het donker aan in Kagbeni (sorry mama) en ik ben heel opgelucht en blij dat we een guesthouse konden vinden, en wat voor een. Echt het meest knusse guesthouse tot nog toe, we worden gelijk uitgenodigd om in de keuken bij het vuur te eten samen met de familie: mama, papa, Lakpha (de enige van wie ik de naam onthouden heb, schoonzoon van papa en mama), didi (grote zus), en the shepherd (een oude man die als geitenhoeder werkt en bij de familie verblijft). We kijken naar onze favo Nepalese tv-show: CID, een soort Nepalese versie van Crime scene investigation, maar dan echt super dramatisch, elk shot is dramatischer dan die daarvoor met hele bezorgde gezichtsuitdrukkingen en sound-effects. We kunnen er heel hard om lachen en de familie ook. We vertellen ze over onze geldproblemen en ze gaan meteen over tot actie, papa gaat voor ons een brief schrijven voor de bank-manager en ze gaan bellen over wanneer de ATM het zou moeten doen. Dat schijnt overmorgen te zijn. Voor morgen blijven we dus in Kagbeni en houden we een rustdagje. De volgende dag gaan we naar Jomsom.
De rustdag was echt heerlijk, uitslapen om daarna niks te doen.. een beetje in de zon zitten en staren naar de Bergen. Voel me al heel nepalees haha. Wil niet zeggen dat ze lui zijn maar als je door de Bergen trekt merk je echt dat de meeste mensen niets doen.. dat is niet perse slecht natuurlijk, ik denk zelfs dat het goed is. ze zijn gewoon aan het genieten en met elkaar aan het kletsen terwijl wij in het westen van het een naar het ander hollen. Er is altijd tijd voor een ander hier en in de dagen dat we bij de familie waren kwamen er steeds allemaal mensen over de vloer om een huisgestookt wijntje te drinken en te kletsen bij het vuur. Het was heel fijn om nog een dag bij de familie te blijven, we proberen gedroogd yak vlees (blijf wel vegetarier hoor) en zelfs geitenvlees.. heel gek om vlees te eten voor mij, maar omdat de dieren hier gegarandeerd een goed leven hebben vind ik het niet zo erg, het is vooral een ervaring om yak en geit te eten..
Mats en ik zien er een beetje tegenop om helemaal naar Jomsom te moeten lopen om geld te halen, op het moment dat we het daar over hadden zag ik paarden en dacht ik hey, waarom niet te paard naar Jomsom? Aangezien het guesthouse hun paarden verhuurde. Dat was echt een van de beste beslissingen ooit, het was zo gaaf om te paard door dat landschap te trekken (wel met gids, no worries) op een gegeven moment gingen we zelfs door de rivier heen met de paarden, en de gids liep ook zo de ijskoude rivier door… we konden er ook gewoon omheen maar de gids vond dat het nodig was haha. Eenmaal in Jomsom krijgen we na wat problemen eindelijk geld uit de machine! Woehoeeeee. Dat word in Kagbeni gevierd met een aantal Apple brandy’s en Kagbeni Apple dream: een heerlijke toetje van gekookte apple met cinnamon en hete custard… nom nom nom.
De volgende ochtend beginnen we de tocht naar Muktinath!! De eindbestemming. Daarna slapen we nog 1 nacht in Kagbeni voor we teruggaan naar Pokhara.
Naar Muktinath zou 1000 meter klimmen zijn, maar het voelde totaal niet als 1000 meter, misschien omdat we heel geleidelijk omhoog gingen en het landschap echt adembenemend mooi was! Alles was bedekt met sneeuw en er waren prachtige rotsformaties.. niet te beschrijven mooi. Muktinath is een hele belangrijke pelgrimsplaats, er staan veel tempels die voor Hindu’s en boeddhisten belangrijk zijn, hier komen die religies dus samen. Het was echt prachtig al die tempels in de sneeuw.. naast monniken en een oude non was er niemand. Heel indrukwekkend.
In Muktinath blijven we in het Bob marley guesthouse.. bob marley.. in de sneeuw.. op 3800 meter hoogte ergens in de middle of nowhere in de Himalaya. Heel random haha. Wel echt het beste guesthouse ooit, ze kregen het zelfs voor elkaar om een hete douche te hebben terwijl alles bevroren was! We vieren onze overwinning opnieuw met apple brandy, die toch bestwel zwaar valt op 3800 meter hoogte haha, oeps.
De volgende dag dalen we opnieuw af naar Kagbeni, onze laatste avond hier bij de familie. Was bestwel moeilijk en ik wou eigenlijk nog lang niet weg, het was gewoon zo fijn om bij deze mensen te zijn. Ze hebben zo'n mooi leven samen, zo ‘’simpel’’, cliché, maar het is wel zo. Het zal me altijd bijblijven. The shepherd was zon prachtig mens, hij hield heel erg van dansen, en als hij blij was, dan dansde hij, die laatste avond hebben we hem zien dansen, en het maakte ons en iedereen om hem heen ook blij.
We nemen een groepsfoto met de familie en dalen af naar Jomsom om vanuit daar de meest hobbelige bus ooit te nemen, terug naar pokhara.
Na de trek heb ik het altijd moeilijk om weer in de stad te zijn, hoe relaxed pokhara ook is, het voelt gewoon heel anders. De sfeer in de Bergen is zo goed en het is zo prachtig daar.. terug in pokhara wil ik eigenlijk gelijk weer terug. Was verdrietig dat de trek er op zat, maar dan herriner ik me ying-yang en begrijp ik dat je ook soms verdrietig moet zijn om te weten wat echt geluk is, en dat alle emoties mooi zijn.. ik was verdrietig omdat we zo'n mooie tijd hadden gehad, zo mooi dat ik verdrietig was dat het over was. Als ik niet verdrietig zou zijn betekende het ook minder. Uiteindelijk moet ik blij en ‘thankfull’ zijn dat ik dit heb mogen meemaken, de herinneringen zullen me altijd bijblijven J
Mijn plannen nu zijn als volgt: ik heb net een cursus gevolgd met meditatie, yoga en boeddhistische filosofie, wat echt heel interessant was, teveel om uit te leggen in dit blogje (zit al zon 3 uur aan dit blogje te werken in een internetcafe).. we hebben het er wel over in Nederland met een kopje thee haha. Morgen ga ik naar Rupa Tal, klein meertje ergens in de natuur waar je ook yoga kunt doen en kunt relaxen en nadenken over wat ik geleerd heb in de cursus. Dan ga ik met Nelly (frans meisje dat ik heb ontmoet hier) naar Kathmandu, de vallei, niet de stad zelf, Bodnath. Daar halen we een ander frans meisje op, Diane, en daar ga ik mee naar Bardia national park, de jungle!!!! En daarna ga ik met haar en Nelly naar de Everest Region, waar Nelly een vrijwilligersproject heeft opgezet ergens in een dorpje in the middle of nowhere. Vanuit daar wil ik nog wat trekkingen doen en dan is het alweer tijd om terug te gaan naar Nederland!! !!@@.. de tijd gaat snel.. nog maar even voluit genieten ;-)
Wens jullie allemaal het beste & geniet van het samenzijn.
-
02 Februari 2015 - 13:19
Bobgkrone@Kpnmail.nl:
Hoi lieve Anne,
jeetje wat een reis en wat een belevenissen, ben een beetje jaloers(gezond).Het zelfde gevoel wat je zo
mooi beschrijft heb ik ook in Nieuw Zeeland ondervonden (met een traan in de ogen) Een emotioneel
gevoel wat moeilijk is onder woorden te brengen. Je kunt je gevoel toch aardig onder woorden brengen
zelfs zo ..dat je emotioneel wordt tijdens het lezen van dit mooie epistel. Geniet nog maar even lekker
Thuis komen zal wel een behoorlijke omschakeling zijn. Tot gauw!!!
liefs Bob -
02 Februari 2015 - 16:10
Kees Blokhuis:
Wat weer een prachtig nieuw verslagg van je reis Anne!
Niet alleen jij bent ontroerd van alles wat je meemaakt van het leven daar in eenvoud zoals het denk ik bedoeld is. Ook wij zitten met ontroering te lezen.
We leren je nog beter kennen door je ontboezingen, commentaar.
Prachtig de opmerking:" m,n geheugenkaartje is vol!"
Zo hoog in de bergen , zulke uitzichten, zoveel lieve mensen zo omringd door vriendschap.
Was dat maar voor iedereen bereikbaar!
Je fotos zijn overweldigend, de pups, de kinderen de familie,de sterrenhemel!
Wat moeten wij je nu nog aanbieden? Damherten en Vosjes?
En dan de Jungle straks! Je bent omringd door lieve mensen, laat dat zo blijven!
OMAOPA -
02 Februari 2015 - 21:58
Ger Versfelt:
Lief mens, Wat een mooi, fijn ontroerend verslag.
al lezend leeft jouw verhaal, soms heb ik het gevoel dat ik naast je zit.
Zo'n ervaring is ook een ontdekkingsreis in jouw eigen ziel,
fijn dat wij zo mee mogen reizen,
wat opa en oma schrijven voelt deze oma ook zo!!
lieve groet en knuf ger -
05 Februari 2015 - 01:15
Kim:
Anne niet alleen jij geniet, maar ik ook. Wat een schitterende verhalen en ontmoetingen.
Wist niet dat je zo leuk kon vertellen......
Nog veel plezier en nog meer fijne indrukken daar. Dat wens ik je uit een kil Nederland, waar bijna iedereen in mijn omgeving, inclusief ikzelf, bevangen is door de heersende griep.
Goede reis. Liefs, Kim -
05 Februari 2015 - 01:15
Kim:
Anne niet alleen jij geniet, maar ik ook. Wat een schitterende verhalen en ontmoetingen.
Wist niet dat je zo leuk kon vertellen......
Nog veel plezier en nog meer fijne indrukken daar. Dat wens ik je uit een kil Nederland, waar bijna iedereen in mijn omgeving, inclusief ikzelf, bevangen is door de heersende griep.
Goede reis. Liefs, Kim -
05 Februari 2015 - 12:37
Marjan:
Mijn eerste reactie is, lieve Anne daar blijven !!
Maar dan kan ik je niet meer knuffelen en dat kan ook niet. Natuurlijk missen we je, maar wetende dat je zo intens geniet, maakt alles goed.
Je moet niet alles vertellen, zeker niet tegen je ouders, deed ik ook niet haha.
Super genoten weer van je verhalen.
Keep going strong !! -
01 Maart 2015 - 12:46
Marjan :
Lieve Anne, geniet van de laatste dagen in Nepal. We gaan je verwelkomen op Schiphol en zoooooo met je knuffelen !! Goede reis alvast en veel sterkte met het afscheid. XXXXXX -
16 Oktober 2015 - 21:36
Een Vriend:
Heel moi!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley