2e blog Pokhara

ik heb het gevoel alsof ik nu pas geland ben hier, eerst was het meer een soort 'avonturen land', maar steeds meer besef ik me
dat dit gewoon echt een land is en dat mensen hier echt hun dagelijks leven hebben. in mijn ogen is het een chaos, de huizen, de weg, ik heb het idee dat mensen heel erg vast houden aan hun eigen dingen; familie, moestuin, winkeltje.. dat ze op hun eigen kleine ding gefocused zijn en dat het grote plaatje een beetje mist. in nederland zorgt de overheid voor het overzicht, maar hier gebeurt niet.
In het vrijwilligersproject Foster Foundation Nepal ligt in een soort buitenwijkje waar echt geen toeristen komen, dus als ik daar
rondloop voelt het heel erg alsof ik een soort alien ben.. ik val echt op als blank, roodharig en (voor nepalese begrippen) lang meisje in
''westerse'' kleding.
De familie waar ik bij verblijf zorgt wel dat ik me heel erg thuis voel, ze lachen constant naar me en knuffelen me vaak.
we communiceren vooral via gebaren, oogcontact en door te lachen. Mijn nepalese moeders, shanti en rekha, lachen zo warm naar me, dat voelt
echt heel fijn. ik mag bijna geen werk doen; rest rest! zeggen ze dan. maar ik wil juist iets doen. ik ga in de groentetuin
zitten om het onkruid eruit te trekken, dit vind ik echt een heel fijn klusje zo in de zon met mn voeten in de aarde. het is echt
heel peaceful hier in de tuin, waar hajuraama (oma) lekker zit te zonnen in haar stoel en wij rustig in de tuin werken. Shanti haalt
me even later voor mierzoete nepalese thee met biscuitjes. ik deel mandarijnen uit, dat is als een traktatie en de oma is heel dankbaar
en probeert in het engels mij te bedanken: denkjoeee; zo lief. ik was hier ook mijn eigen kleren met de hand in de zon, ze zijn zo weer
droog in de zon en ruiken dan heerlijk.
in het weeshuis kan ik echt niets doen en voel ik me vrij overbodig.. de kids reageren ook niet echt enthousiast op me.. ik ben natuurlijk
de zoveelste vrijwilliger die komt en gaat, ook is het in dit weeshuis alsof ze gewoon een heel grote familie zijn met 16 kinderen.
alle taken zijn verdeeld en aandacht krijgen ze ook genoeg. Omdat er ook geen andere vrijwilligers zijn voelt het al helemaal
best eenzaam, vooral als iedereen onder elkaar nepalees spreekt..
ik heb de baas wel al verteld dat ik ergens anders heen ga maar ik vind het moeilijk
om het tegen mijn nepalese moeders te vertellen omdat ik het niet goed kan uitleggen.. de taalbarriere is te groot..
Zo word alles hier zwart-wit: je vind het hier niet leuk, dus je gaat weg.. maar zo simpel is het niet. vind het echt jammer
om weg te gaan van shanti en rekha en hajuraama.. maar ik weet gewoon dat ik hier niet een week kan blijven.. dat is echt te
eenzaam en stil..
de volgende dag geeft rekha een kookles en ik zeg haar dat ik graag mee doe! uiteindelijk komen er geen andere deelnemers meer bij vanwege
voedselvergiftiging.. haha. ik ben dus alleen met rekha en shanti en al de groenten die ze gesneden hebben zijn voor mij om te gebruiken, we koken
dus nu gewoon voor het hele weeshuis! eigenlijk is het wel fijn om dit alleen te doen, ook al kunnen we elkaar niet verstaan, koken is een soort
universele taal en tijdens het momo rollen merk ik dat we nu echt met elkaar connecten. ik ben heel blij dat ik al deze heerlijke
nepalese recepten leer, ik schrijf ze allemaal op zodat ik ze in nederland ook kan maken!! deze recepten zullen echt altijd bij me blijven en
zullen me altijd herrineren aan nepal en deze familie. (later zag ik in het gastenboek dat Anna hier ook de kookles heeft gedaan!! superleuk om haar naam en handschrift ineens in het
boek te zien)
de volgende ochtend is het tijd om te gaan, oma kust en knuffelt me vaarwel en mijn moeders ook, toch heb ik het idee dat ze niet begrijpen
waarom ik weg ga.. het is dus ook een beetje een ongemakkelijk afscheid..
ik rij met een taxi naar het andere weeshuis. ik vraag de nepalese taxichaffeur zijn naam in het nepalees: Tapaai ko naam ke ho? waarop hij een heel verhaal begint
in het nepalees waar ik niks van snap.. just smile and nod....
het andere weeshuis ligt dicht bij het meer in pokhara en dat is ook een beetje de toerischtische area. ik word begroet door Npdang Lama (zoiets, we noemen hem gewoon lama)
hij is de eigenaar van dit weeshuis en komt uit de mustang area waar hij in een klooster zat, omdat hij zag dat de mensen daar in een soort cirkel van armoede zaten
besloot hij om de kinderen te helpen aan een opleiding en richtte dit 'weeshuis' op waar de kinderen terecht kunnen. er zitten er nu 58!! echt heel erg veel dus en het
gaat me helaas niet lukken om alle (voor mij moeilijke) namen te onthouden
in dit weeshuis doen nog 6 andere mensen vrijwilligerswerk: 4 denen die hier een internship doen voor 5 maanden; martin, benjamin, sarah en anne(!) dan nog twee australische
: sky (waarmee ik een kamer deel) en libby (een heel spirituele vrouw van 38 die geesten ziet en healings doet; ze verteld veel spannende ghost-stories haha)
het is wel weer wennen om een kamer te delen: sky is heel aardig maar ze praat een beetje veel haha.
ik geniet wel heel erg van het gezelschap en het delen van ervaringen.
de volgende ochtend word ik weer om 6 uur wakker, ik ben altijd zo nieuwsgierig om te zien hoe het er buiten uitziet dus ik klim de trap op naar het dakterras.
het eerste dat opvalt als je de deur uitgaat is de geur. niet smerig en indringend waarvoor ik gewaarschuwd ben, maar juist heel lekker: de zoete geur van de wierook die men
gebruikt in het ochtend/avond gebed en een soort rokerigheid van al de vuurtjes waar men savonds op de stoep omheen zit.
ook ben ik nog steeds niet gewend aan alle bijzondere vogels die je hier ziet, ik wou dat ik meer van vogels wist..
iniedergeval zijn er black kites (net geleerd van mn vader) en zilverreigers en kleine vogeltjes die prachtig zingen. het is een van de fijnste geluiden hier,
verder hoor ik honden blaffen, de tv van de buurman, iemand die gitaar speelt, getoeter, the occasional rochel (doen ze hier graag) en af een toe een schreeuw van een huisvrouw:
ze schreeuwen hier echt heel hard naar man en kindren.
dan het uitzicht: overal staan huizen in dezelfde chaotische stijl: een soort mengelmoes van stenen, balkonnetjes,watertanken, dakkapelletjes en af een toe de top van een tempel. tussen
de huizen liggen vaak grote tuinen waar mensen groente verbouwen; aardappels, bonen, tomaten en bij mijn vorige adres zelfs shiitake!! ook staan er bananen bomen en overal
huisjes van hooi waarmee ze de koeien voeren. toch gek datin een van de grootste steden, de mensen nog zo agrarisch leven en kwa groente vrij zelfvoorzienend zijn.
pokhara ligt in een vallei met daaromheen heuvels en daarachter de annapurna range. nog steeds vind ik het indrukwekkend dat ik kijk naar de top van de wereld, de hoogste
pieken op aarde..
in de stad is weinig gezelligheid te vinden en in de huizen ook niet.. ze zijn vrij simpel en sober ingericht.. dan mis je toch de hollandse gezelligheid!!
vandaag gingen we met de kids naar het park om te spelen, ze zijn echt heel lief en houden van knuffelen en je hand vasthouden, we spelen badminton en voetbal en er zijn hoelahoeps
en de kinderen kunnen touwtje springen: al deze dingen zijn gekocht door donateurs via de deense mensen.. de kinderen zijn er echt heel blij mee!
er is ook een baby van 16 maanden bij van een vrouw waarvan ik vermoed dat ze een geestelijke handicap heeft.. het babytje word echt als een soort pop van kind naar kind gesleurd..
vind dat echt niet goed eigenlijk maar de moeder lijkt het niet erg te vinden.. de baby kan ook nog niet praten terwijl je bij 16 maanden toch wel een paar woorden moet kennen..
tijdens lunchtijd serveren wij als vrijwilligers de dahl baat aan alle kinderen, daarna eten we zelf ook.
de kinderen doen elke dag een meditatie van 5 minuten en een chant van 10 minuten, wil misschien ook een geleide meditatie met ze doen (berg&bloem; mama) moet eerst nog een paar
dagen observeren en dan kijken op welke manier ik ze kan helpen, heb het iniedergeval erg naar mn zin hier, het is heel relaxed en gezellig met de andere vrijwilligers :)